Langeafstandswandelaar – Thorsten Hoyer
Thorsten Hoyer
Bouwjaar: 1968
Woonplaats: Erfurt, Duitsland
Beroep: "Wandelaar", Journalist
Schoenmaat: 46
Thorsten Hoyer lijkt een “gedragsstoornis” te hebben. Het is een kenmerk dat ooit aan hem werd toegeschreven door de hoofdredacteur van Wandermagazin (het belangrijkste wandelmagazine van Duitsland), nadat hij hem een belachelijk aantal te gekke wandelverhalen had bezorgd. “Ik moet gewoon zoveel mogelijk naar buiten!” zo verklaart Thorsten zijn jeukende voeten. “Na twee weken aan mijn bureau te hebben gezeten, word ik echt onrustig.” Thorsten, geboren in 1968 in de Duitse regio Hessen, heeft sindsdien de leiding overgenomen als hoofdredacteur van hetzelfde tijdschrift. Het pad dat hij heeft afgelegd om daar te komen is net zo gevarieerd als de paden en routes die hij over de hele wereld heeft bewandeld. “Wanneer ik tijd of geld had, besteedde ik het altijd aan reizen.”
De ontwikkeling tot gepassioneerd, professioneel langeafstandswandelaar kwam echter pas na zijn opleiding. Eerste stop: chef-kok in opleiding. Maar hij raakte al snel gedesillusioneerd. “Tijdens mijn korte carrière in de keuken heb ik onder vier verschillende chef-koks gewerkt – allemaal een psychopaat.” In 1996 hing hij zijn schort en houten lepel aan de wilgen en ging terug naar school. Tweede stop: toerisme. Na zijn afstuderen gaat hij werken bij een toeristische vereniging in de wandelsector. Een van de eerste drie gecertificeerde wandelpaden in Duitsland – de Kellerwaldsteig-wandelroute in het noorden van Hessen – kan aan hem (en zijn voeten) worden toegeschreven. Tegenwoordig heeft hij journalistiek, het schrijven van boeken en adviseur in de toerisme aan zijn repertoire toegevoegd, en hij noemt zichzelf een ‘wandelaar’. Het lijkt erop dat hij op zijn pootjes terecht is gekomen – letterlijk. “Het is meer een roeping dan een baan. Ik mag doen wat ik leuk vind.”
Slapeloze nachten in Celle
De reis om een verslaafde seriële wandelaar over lange afstanden te worden, ging alleen maar verder en hoger. Er zijn tientallen jaren verstreken sinds zijn eerste backpacktocht in 1988 en zijn recentere, volgens sommigen extremere, wandelprojecten van de afgelopen jaren. “Als kind ben ik niet opgegroeid met wandelen”, legt Thorsten uit. Tijdens zijn studie was hij meer geïnteresseerd in bergen. Wanneer hij maar kon bracht hij zijn weekenden door in de Alpen.
Hij schreef over zijn ervaringen – en stuurde ze naar diverse tijdschriften. In eerste instantie waren zijn artikelen ‘verschrikkelijk’, maar al snel werden ze geschikt voor publicatie . Als hij niet achter zijn bureau zat, wandelde hij de wereld rond. Een kleine greep uit zijn reizen: door de regenwouden van Tasmanië, over het Tibetaanse plateau, door de Namib-woestijn, de berg Elbrus (5.600 m) op in de Kaukasus, en door de wilde bergen van Albanië. Zoals zoveel van zijn wandelprojecten, wandelde hij solo toen hij de Arctic Circle Trail in West-Groenland bewandelde.
“Langeafstandswandelen is meer een mentale uitdaging dan een fysieke uitdaging, vooral als je je eigen grenzen verlegt.”
Hij doorkruiste de IJslandse Hooglanden in één keer zonder te slapen – het is zijn specialiteit. Maar waarom? “Op een gegeven moment had ik gewoon zin om te kijken hoe lang ik kon lopen totdat ik niet meer verder kon.” Thorsten versloeg zijn eerste doel van 150 kilometer zonder slaap ruimschoots. “Maar ik heb daarbij echt mijn hele lichaam overbelast – pezen, gewrichten, blaren – vijf dagen lang kon ik nauwelijks lopen.”
Hij beloofde zichzelf destijds dat hij dit nooit meer zou doen. Maar het duurde niet lang voordat hij ervoor koos zijn eigen advies te negeren. “Ik heb geleerd hoe ik lange afstanden moet lopen zonder te hoeven slapen.” Zijn volgende doel was 300 kilometer, in één keer zonder slaap. En in 2019, bij zijn tweede poging, lukte dat ook: van Bad Oldesloe bij Hamburg naar Celle, 302 kilometer, in 71,5 uur. In de herfst van datzelfde jaar voltooide hij de Sneeuwmantocht in Bhutan: 28 dagen, 365 kilometer, 15.000 meter hoogteverschil en 26 nachten in een tent (dit keer met slaap), tot een hoogte van 5.300 meter en over 14 berggebieden. Thorsten verloor daarbij bijna 12 kilo.
Maar nog geen jaar later – in september 2020 – besloot hij zijn langste route tot nu toe te lopen: de hele lengte van de Duitse Groene Gordel. 1.250 kilometer langs de voormalige grens tussen Oost- en West-Duitsland. “Langeafstandswandelen is meer een mentale uitdaging dan een fysieke uitdaging, vooral als je je eigen grenzen verlegt”, zegt hij. Tijdens zijn slapeloze projecten is de eerste nacht meestal prima. “Maar op de tweede avond komt er een moment waarop je bij jezelf denkt: waar gaat dit in vredesnaam allemaal over?” Wat een opluchting om te horen. Thorsten Hoyer zal uiteindelijk misschien nooit helemaal tevreden zijn. Maar het voelt alsof dit iets is waar hij zich van bewust is. Misschien is dat juist waarom hij het zo leuk vindt.
5 vragen voor Thorsten
Hoeveel kilometer heb je tot nu toe in je leven gewandeld?
Ik heb geen idee. Maar het moet een groot aantal zijn.
Wat was jouw favoriete wandeling?
Pfoe – ik heb zoveel fantastische wandelingen gemaakt… Maar ik denk dat de meest indrukwekkende daarvan de Sneeuwman Trek in Bhutan was.(–> Thorsten’s verhaal over de Snowman Trek)
Welk land/gebied zou je nog een keer willen bezoeken?
Een tijdje terug was ik enige tijd in Rwanda. Ik zou er graag teruggaan. Het land heeft echt indruk op mij gemaakt.
Je favoriete gezegde?
Niets is onmogelijk.
Wat zou de titel van je autobiografie zijn als je er een zou schrijven?
‘Van niets naar 300’. Waarom? Omdat ik vrijwel zonder vader ben opgegroeid en het allemaal niet zo gemakkelijk was. Op school was ik het kind dat altijd als laatste werd gekozen met gym. Er waren momenten dat ik me echt een nietsnut voelde. Maar op een gegeven moment nam ik een beslissing… Ik kwam tot mezelf – en in 2019 liep ik uiteindelijk 300 kilometer achterelkaar.
Meer lezen: Hoe Thorsten de ‘Green Belt’ in Duitsland liep
Thorsten's favoriete schoen: HANWAG Tatra II
“Ik hou van mijn Tatra’s. Ze hebben zoveel met mij meegemaakt. En ook op zoveel verschillende plaatsen. Ik moet toegeven dat ik een fan van leer ben. De Tatra was mijn allereerste HANWAG-schoen – en hij heeft me nooit in de steek gelaten.”
(Thorsten Hoyer)
