De perfecte wandelvakantie met de hond

De Alpen zijn mijn dagelijkse inspiratiebron. Elke ochtend als ik met de hond loop, zie ik de bergen, ze staan pal voor mijn deur. Meestal wandel ik een half uurtje maar wat als ik nou eens verder loop?

Ik droom er al heel lang van om een meerdaagse trektocht te maken met mijn hond en nu ga ik er voor! Mijn doel is om in 1 week van mijn woonplaats Schäftlarn, vlakbij München naar Innsbruck te lopen, ruim 130 kilometer verderop. Mijn hond Oskar is een zeer fitte, drie jaar oude zwarte labrador. Ik denk dat hij de afstand en de 3.000 hoogtemeters wel aankan.

In het begin kan het Oskar niet snel genoeg gaan. Hij trekt aan de elastische riem die ik om mijn heupen heb gebonden om mijn handen vrij te houden. Het grind knarst onder mijn wandelschoenen en de eerste twee dagen van de route zijn heel goed om er een beetje in te komen. Oskar is een natuurtalent (maar draagt geen rugzak) terwijl ik moet wennen en een goed tempo moet zien te vinden.

De route van Beuerberg naar Benediktbeuern is een prachtige panoramische tocht door de uitlopers van de Beierse Alpen. We wandelen door het heuvellandschap en staren naar koeienweiden en kerktorens. Het is vochtig en benauwd en Oskar springt steeds in watertjes langs de kant van het pad. In dit deel loopt de route niet meer langs de Isar of Loisach, maar door bossen en over velden die ruiken naar vers gemaaid gras en koeien.

Twee dagen later komen we aan in Hotel Friedenseiche in Benediktbeuern aan de voet van de bergen. Vanaf hier gaat het behoorlijk bergopwaarts. Ik geef eerst Oskar te eten en ga dan zelf ook wat eten in het restaurant. Als ik terugkom in de kamer snurkt de hond vredig. Buiten huilt de wind.

De volgende ochtend is het koel en vochtig, mist bedekt de weiden. Het wandelpad leidt omhoog naar een met bos bedekte bergtop genaamd Rabenkopf op een hoogte van 1.555 meter in de uitlopers van de Alpen. Oskar werkt als een Trojaans paard, sjokt vooruit en trekt me de heuvel op. We halen andere wandelaars zonder hond in, ze zijn jaloers op mijn viervoetige motor.

Tegen de avond bereiken we Scharnitz aan de grens van Oostenrijk. Sinds 2018 omzeilt het verkeer het dorp via een tunnel waardoor het nog stiller is dan voorheen. “Je zou kunnen zeggen dat het een beetje doods is”, zegt Helga Schallhart, de gastvrouw van Pension Helga waar Oskar en ik verblijven. Sinds de tunnel in gebruik is, zijn veel winkels en pensions gesloten. De vriendelijke gastvrouw stelt voor om groentesoep voor me te maken – een aanbod dat ik niet kan weigeren. Met een volle maag val ik in bed met achter mij een foto van een majestueus hert aan de muur waaronder een snurkende labrador ligt.

De laatste twee etappes van mijn wandeling zijn het lastigst. We lopen over steile paden door het Karwendelgebergte. Na Scharnitz gaat een smal pad over in de Gleirsch-kloof. Rechts en links rijzen steile rotswanden op, waar beneden het witte water voorbij stroomt. Omgevallen boomstammen zitten als tandenstokers vast in de open mond van de kloof. Oskar voelt iets aan, gromt en trekt aan de lijn. Hij ruikt iets dat ik pas veel later zie…

Midden op een steile wand aan de andere kant van de kloof staat een gems, hemelsbreed nog geen 20 meter van ons vandaan. Hij maakt een fluitend geluid om ons te waarschuwen. Ik ben bang dat de hond van schrik in de kloof springt, dus klik ik de karabijnhaak aan zijn riem in een staalkabel die naast het pad is bevestigd.

Ik geef hem veel lekkers om hem af te leiden en uit de gevarenzone te leiden. Kort daarna komen we een kudde nieuwsgierige jonge koeien tegen. Ik kan ze er alleen van weerhouden een hapje van de hond te nemen door luid tegen ze te schreeuwen en met mijn stok te zwaaien. Even later passeren we een kolonie steenbokken met hun jongen. Oskar heeft ontzag voor deze grote wezens met hoorns. En ze houden hem nauwlettend in de gaten.

Het lange pad wandelen met een hond in de Alpen is niet bepaald een fluitje van een cent. Daarom is het een must om je vooraf goed op de hoogte te stellen van de regels. Naast de afleiding van herten en dieren die in de buurt van het pad grazen, vormt het weer een ander gevaar op ons pad.

Zelden heb ik zo’n gevoel van evenwicht en innerlijke rust ervaren als tijdens deze dagen, wandelend door de hoge en verlaten bergen.

Ik ben behoorlijk uitgeput na een afdaling van 1.500 meter van de Pfeishütte naar Inntal. Een vriend van mijn zoon die in Innsbruck studeert, haalt Oskar en mij op met de auto. De terugreis naar München is ongelooflijk snel. Anderhalf uur later sta ik weer voor mijn tuinhek waar ik een week geleden vertrok.

Oskar draaft blij het huis binnen, alsof hij terugkomt van een wandelingetje. Ik kom wat minder vrolijk binnen omdat ik moe ben en mijn rug doet pijn. Een all-inclusive vakantie waarbij je jezelf in de watten legt, is minder vermoeiend dan een langeafstandswandeling. Maar een week door de bergen wandelen met je hond is onbetaalbaar.